Delft: achter elke hoek een nieuw verhaal

Achter elke straathoek ligt de geschiedenis voor het oprapen. Maar tijdens onze tocht door Delft ontdekken we ook hoe sfeervol de eigentijdse terrassen zijn, waar we even bijkomen van het wandelen. Van Delfts blauw naar Vermeer en Oranje is het slechts enkele blokken lopen. Alle bekende en vooral onbekende plekjes liggen op korte afstand van elkaar. Dat intieme karakter maakt de stad extra gezellig. Zeker met al die boeiende verhalen van gids André.

“In naam van Oranje, doe open de poort!” Met die kreet stormden de watergeuzen, in dienst van Willem van Oranje, in 1572 Den Briel binnen. Ze zouden de inwoners wel eens bevrijden van de wrede Spanjaarden. Vandaag de dag waart de geest van de Vader des Vaderlands nog steeds in het historische Delft rond. Hier geen gebeuk op de poorten. We wandelen relaxt, en zonder strijdkreet, de voormalige woonplaats van ‘onze’ Willem binnen. Overigens ook die van schilder Johannes Vermeer, eveneens zo’n wereldberoemde inwoner.

Delfts blauw bekijken
De Oostpoort is de enig overgebleven stadspoort van het middeleeuwse Delft. Met z’n ophaalbrug en zijn twee spitse torens, herinnert de poort aan het beroemde schilderij van Vermeer: ‘Gezicht op Delft’. Maar de poort op dat schilderij stond ergens anders. De hoge toren van de Nieuwe Kerk torent als markant herkenningspunt overal bovenuit. Het is de kerk waar de Vader des Vaderlands zijn laatste rustplaats kreeg, samen met tal van andere belangrijke Oranjes. Maar nu lopen we op de geschiedenis – eh, onze wandeling – vooruit. Eerst duiken we met onze gids naar de oorsprong van het beroemde Delfts blauw. Van de ruim dertig aardewerkfabrieken zijn er nog slechts enkele over, waaronder De Candelaer, in de schaduw van de Nieuwe Kerk.

Moord met mysterie
Pal daarachter aan de Voldersgracht vinden we de geboorteplek van Johannes Vermeer en de plek waar hij lid werd van het St. Lucasgilde, overigens niet alleen een gilde voor schilders. Verderop schilderde hij ‘Het Straatje van Vermeer’. Leuk om te zien waar die locatie zich bevindt. Maar we komen uiteraard ook voor de Oranjes. Wandelend langs de smalle grachten met z’n historische huizen en markante gevels vertelt gids André over de moord op Willem van Oranje. Midden in de oud-Hollandse tuin achter het Prinsenhof vinden we Willem. Klein van stuk, zoals hij met zijn 1,50 meter ook was, en zwijgend op een sokkel. Als beelden konden spreken, dan kon Willem de Zwijger – de bijnaam van de prins – de ware toedracht van de moord uit de doeken doen. Wie de dader was, dat weten we. Maar uit welke hoek Balthazar Gerards de Prins van Oranje neerschoot, daar zijn tal van historici het nog steeds niet over eens.

Sterven van honger en dorst
De originele grafkelder van de Oranjes bevond zich eigenlijk in de Grote Kerk te Breda, maar toen Prins Willem I overleed was die stad in handen van de Spanjaarden en dus onbereikbaar. Om die reden werd hij in de Nieuwe Kerk in Delft begraven. De grafkelder waar nu zo’n 46 – het exacte aantal is omstreden – Oranjetelgen liggen, is niet toegankelijk. Wel zien we het imposante praalgraf van Willem van Oranje. Ook de hond van de prins kreeg een plaats op het graf. Men beweert dat die na de dood van zijn baasje al het eten en drinken weigerde en zo stierf van honger en dorst. Dat zal ons echter niet gebeuren. We schuiven aan voor een lunch in het hart van de stad en sluiten later de dag af met een Delfts biertje (of iets anders) onder de stokoude platanen op de voormalige Beestenmarkt. De tijd vliegt in een stad waar verleden, heden en toekomst in elkaar samenvloeien. Tijd om weer afscheid te nemen. Maar ook om – al dan niet in naam van Oranje – weer terug te komen.

‘We eindigen de dag op de Beestenmarkt met een drankje onder de stokoude platanen’