De GR131: Camino Naturales

De zon zien zakken met op de achtergrond een schitterende vuurberg? Op Lanzarote geen zeldzaamheid. Het Spaanse eiland grossiert in bijna onaardse vulkaanlandschappen, maar toont tegelijkertijd groende oases en een opmerkelijk wijngebied. Daartussen lijken de witte dorpen nonchalant te zijn uitgestrooid. Elementen als deze kom je tegen tijdens je wandeltocht over de indrukwekkende Camino Naturales, de Spaanse langeafstandsroute die door de mooiste natuurgebieden voert. Een fantastisch wandelavontuur van noord naar zuid, waarbij we het eiland op z’n mooist zien en beleven.  

Het eiland is één grote, gestolde vulkaanuitbarsting. Stoer door het grillige, zwarte landschap. En vertederend door de witte huisjes en de groene palmen die zo uit de grond lijken te schieten. Het vulkanische Lanzarote is kunstzinnig in cultuur gebracht: getekend door de natuur en gevormd door mensenhanden. Dat ontdekken we tijdens de wandelingen over de langeafstandsroute GR131, de Camino Naturales.

Uniek vulkanisch landschap
Alle Canarische Eilanden hebben hun eigen charme en uitstraling, maar het unieke aan Lanzarote is dat de vulkanen en lavastromen zó duidelijk in het landschap zichtbaar zijn dat we ons goed kunnen voorstellen hoe het er honderden jaren geleden, tijdens de diverse vulkaanuitbarstingen, aan toeging. De tientallen vulkanen zorgen voor een uniek, zwart landschap. Alhoewel, niet helemaal zwart. Kijken we goed, dan zien we ook rode landschappen, turquoise lagunes, groene oases en de karakteristieke witte huisjes. Zo bijzonder dat Unesco in 1993 het eiland tot erkend biosfeerreservaat uitriep.

Druiven in poffertjespan
“Het lijkt wel een poffertjespan”, roept een van de deelnemers als we door een bijzonder wijngebied wandelen. Vanwege zijn ligging in de Atlantische Oceaan waait het vrijwel altijd op het eiland. Geen ideale omstandigheden om druiven onbekommerd te laten groeien en rijpen. Daarom ontwikkelden de boeren een uniek systeem dat de streek transformeerde van woeste natuur tot fijnzinnige landbouwcultuur. Om de ranken te beschermen, groeven zij diepe kuilen in het lavazand. Halfronde muurtjes van lavastenen zijn als een hoefijzer rond de wijnstokken gezet. Het resultaat? Een poffertjespan als ‘landschappelijk kunstwerk’.

Vechten voor natuurlijke schoonheid
Dat kunst en natuur hier bij elkaar horen, is grotendeels te danken aan César Manrique (1919-1992), kunstschilder, beeldhouwer, tuinarchitect, landschapsarchitect en nog veel meer. Toen hij in 1968 uit New York terugkeerde naar zijn geboorte-eiland zei hij: “Ik wil mijn eiland veranderen in een van de mooiste plaatsen op deze planeet en vechten voor natuurlijke schoonheid.” Dat is hem gelukt. Het eiland kent vrijwel geen hoogbouw en het toerisme gaat er uitstekend samen met het vulkanisch landschap. Dat concluderen we ook in zijn voormalige woonhuis. Manrique bouwde zijn huis in het lava, met slaap- en zitkamers in de gasholen. Bijzonder. Voor de cursus creatief met lava geven we hem dan ook een 10 met een griffel.

Witte dorpen, groene palmen
De Camino Naturales loopt ook over de andere Canarische eilanden, maar Lanzarote is het minst hoge en bergachtige eiland van allemaal. Dat maakt het er heerlijk wandelen. Het subtropische, overwegend droge klimaat zorgt bovendien voor goed wandelweer, het hele jaar door. In het noorden vinden we het meest bergachtige gedeelte, met imposante kliffen en groene valleien met palmen. De hoogste top is er 670 meter hoog. Het midden van het eiland wordt gekenmerkt door de vulkanen met hun imposante kraters en het lavalandschap. Verder naar het zuiden wordt het eiland steeds vlakker. Onderweg ontdekken we mooie dorpen, zoals Yaiza met z’n verzorgde pleinen en straten en Haría in een vallei met duizend palmen. De fraai onderhouden witte huisjes blinken op de donkere kosmos. En achter de lavamuren koesteren de bewoners hun tuintjes.

Tapas proeven, en meer
Uiteraard ontdekken we ook de bodega’s met hun unieke wijnen en de gezellige restaurantjes waar we overheerlijke tapas proeven. Pimentos del padron bijvoorbeeld, kleine, groene paprika’s met zout die Galicisch van oorsprong zijn. Of papas arrugadas, de typische Canarische aardappeltjes die worden opgediend met twee potjes mojosaus van rode paprika en groene oregano. En het is niet verwonderlijk dat die potjes ons weer heel erg doen denken aan… vulkanen.

‘Voor de cursus creatief met lava geven we César Manrique een 10 met een griffel’