Af en toe kom ik Nel tegen. Samen zaten we eeuwen geleden op naailes. Onze kinderen waren nog klein en we maakten alle kleding zelf. Nel is wat ouder dan ik en afkomstig uit Canada. Haar vader en moeder emigreerden, maar kwamen met kleine Nel weer terug naar Nederland. Het beviel hen daar in dat verre land kennelijk niet.
Nel voelt voor mij als van een andere generatie. De generatie van mijn ouders en schoonouders, die guldens in potjes deden voor verzekeringen, kerst en sinterklaas, heel spaarzaam en bedachtzaam. Ik ging naar de markt en kwam met spiksplinternieuwe stof op naailes, maar Nel maakte van een oude jas zo weer twee nieuwe voor haar dochtertjes. Mijn moeder deed dat ook. Een oude mantel van mijn tante toverde ze om in een nieuwe voor mij. De sleetse plekken rond de hals werden handig gemaskeerd door uit het kleine stukje stof dat nog restte een kraagje te knippen. Zo zuinig als maar zijn kon.
“Hee, verhaaltjesschrijfster! Gut, ik wist niet dat je zo leuk kon schrijven…” Nel vraagt hoe ik aan al die verhaaltjes kom. Dat ik sommige gewoon van de straat pluk, vindt ze bijzonder. Niet dat ik alles wat ik te horen krijg zomaar overneem. Ik verbouw de verhalen eerst, zoals Nel oude jassen verknipte en er nieuwe van maakte.
Ze ziet er enig uit. Helemaal niet de Nel van vroeger, die zichzelf op de laatste plaats zette in het huishouden en het gezin. Ze draagt een mooie mantel en een dure tas en ze heeft zowaar haar lippen gestift. Bovendien ruikt ze naar parfum en ook dat is nieuw. Ze vertelt: “Ina, we zijn lid geworden, Jaap en ik. Van de SKI-club. Wel gevaarlijk, want voor je het weet breek je je benen. Of nog erger, op onze leeftijd.” Haar ogen glunderen. “Wees je wel voorzichtig?” zeg ik bezorgd. “Straks moet ik met een fruitmand naar het ziekenhuis!”. Nel schatert het uit. Kennelijk onderschat ik haar skicapaciteiten volledig.
“Ik heb het over de SKI–club. Weet je wat die afkorting betekent? ‘Spend Kids Inheretance’. Oftewel: ‘Maak De Erfenis Van De Kinderen Op’.” Nu lacht ze nog harder. “Ina, we spaarden als gekken, Jaap en ik. Het huis is al een poos geleden afbetaald. Er staat een prima auto voor de deur en de meubels hoeven nog niet vervangen te worden. Onze dochters hebben een goede baan en hun echtgenoten ook. Toen zaten Jaap en ik op een avond aan tafel. We spraken over onze hardwerkende ouders die nooit genoten hebben. Alleen een AOW’tje, daarvan moesten ze leven. En dan gaven ze ons ook nog grote cadeaus als we jarig waren. Nee, Ina, dat hadden wij ineens niet meer voor ogen.” Ze tikt me gemoedelijk op de arm en kijkt er heel ondeugend bij. “Opeens hadden we in de gaten hoe we bezig waren. Sparen, sparen, zuinig leven en nog eens sparen. En voor wie? De angst regeerde ons. Angst voor de toekomst. Toen knapte er ineens iets. Gelukkig voelden we het allebei.”
Haar ogen stralen als ze vertelt over de wereld die nu aan haar voeten ligt. “We bespraken onze wensen, Jaap en ik. Echt hoor, hele lijsten hebben we gemaakt. We waren het erover eens dat we het heerlijk zouden vinden om met een camper door Europa te toeren. En dat doen we nu, van april tot juli. Als de schoolvakanties beginnen, zitten we lekker weer thuis. Is het niks voor jullie, de SKI-club? Word maar snel lid hoor.”
Hup, weg is ze. Mij met een grijns achterlatend. Sjonge, wat een bijzonder verhaal. Echt een verhaal om te delen. Bij deze dus. Dames en heren, wordt lid van de SKI-club. Laat die hele erfenis maar lekker de berg afrollen.
Ina Wijnberg voelt een diepe liefde voor mensen en hun geschiedenis, en voor de magie die verborgen zit in het alledaagse. Als je door zulke ogen naar het leven kijkt en ook nog de gave van het woord hebt meegekregen, kan het niet anders of je schrijft het ene verhaal na het andere. En dat is wat Ina doet. Dit jaar verschenen rap na elkaar twee verhaaltjesboeken van haar hand: Dag mevrouw hartenkopje en Kunst en Krul. Daarnaast won zij de droomverhalenwedstrijd van uitgeverij aquaZZ met Het noorderlicht, een bloedstollend liefdesverhaal dat zich afspeelt tegen de achtergrond van een donkere, besneeuwde poolwereld, en dat te lezen is in de omnibus Droomverhalen.
Eenzelfde betrokkenheid bij mensen en hun leefwereld herkent Ina in 60plusEndus. Ina Wijnberg: “In Valérie vind ik een bezielde ondernemer die heel goed begrijpt wat de moderne 60plusser nodig heeft. Geweldig dat wij – want ja, ik behoor ook tot de doelgroep! – op haar site terechtkunnen voor een schat aan sympathieke activiteiten. Met mijn verhaaltjes draag ik van harte bij aan de positieve energie die 60plusEndus uitstraalt.”
