Een jaar lang hebben we de tijd gehad om te dromen over de tijd waarin we weer van alles mogen: op vakantie gaan, dierbaren knuffelen, uit eten en daten. 

Hoewel ik erg van voorpret houd, was dit jaar me toch iets te gortig. Als ik niet uitkeek, verschrompelde ik zo langzamerhand in een miesmuizende misantroop. Ik overdrijf graag, maar toch. Dat de twee leesclubs waar ik in zit steeds online plaats moesten vinden, dat ik les gaf achter mijn laptop, dat de eetclub bestaande uit zes dames, opgesplitst werd in drie duo’s, ik legde me er grommend bij neer. 

Eigenlijk was ik best teleurgesteld in mezelf, want ik was toch dat blijmoedige, optimistische mens dat overal wel iets van wist te maken?

Nu er weer perspectief is en de mogelijkheid om op vakantie te gaan in zicht komt, onderwerp ik mezelf aan een streng onderzoek.

Je kunt niet zeggen dat ik niets heb meegemaakt in mijn leven. Ouders gescheiden, als jong kind thuisloos rondgezworven, mijn grote liefde aan kanker verloren, ik doe maar even een greep uit mijn turbulente leven. Ik heb altijd het gevoel gehad dat tegenslag mij sterker maakte en omarmde de spreuk ‘What doesn’t kill you makes you stronger’. 

Waarom nekken de coronamaatregelen me dan zo? Waarom worden mijn lijf en mijn gemoed al maandenlang zwaarder?
Misschien komt dat wel omdat ik mijn zintuigen te weinig kan gebruiken, omdat mijn dromen zich opstapelen en de weg naar de vrijheid blokkeren, als ijs in een bevroren waterleiding. Ik wil ruiken, proeven, voelen, muziek live horen, theatervoorstellingen in het echt zien en vooral ook: reizen en in andere oorden al mijn zintuigen openzetten! Geluk is het gevoel hebben dat je leeft, en het gevoel hebben dat je leeft wordt gegeven door neus, handen, tong, ogen, oren, en misschien ook wel het zesde zintuig, intuïtie.  Een avondklok voor organen draagt niet bij aan mijn welbevinden, dat heb ik zo zoetjes aan wel gemerkt.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet tegen de coronamaatregelen en ik ben beslist geen virusontkenner. Maar het heeft me al met al wel wat gedaan.

Om dit blog toch positief af te sluiten – want ik blijf toch in wezen dat blijmoedige, optimistische enzovoort mens – wil ik vertellen wat mij uiteindelijk toch ook altijd op de been houdt.
Ten eerste is dat lezen en schrijven. Door te lezen reis ik in verre oorden en andere hoofden. Door te schrijven roep ik alle zintuigen op om actief gedachten, dromen en verhalen vorm te geven. Mijn innerlijke luiheid krijgt tijdens het schrijven van de thriller De Zusjes niet de kans om in een diepe winterslaap te dommelen.
Waardoor ik ook de zon blijf zien, is het maken van plannen. Er is een morgen, een later, een ‘stil maar wacht maar alles wordt nieuw- tijd’ waarvoor we iets in petto kunnen hebben. En op het moment dat het weer kan, worden die plannen daden.
Nu ik dit schrijf, kikker ik op. Natuurlijk zetten we binnenkort alle zintuigen weer open. Natuurlijk komt er opnieuw een tijd waarin we op reis kunnen gaan, grenzen kunnen verkennen. Dromen worden plannen worden daden, nou en of!

Hetty Kleinloog, 22 mei 2021.