Mijn luie stoel staat klaar in de tuin. Ik hoef er alleen nog maar in te gaan liggen. Op het voetbalveld even verderop zijn een paar jongens druk bezig. Tegenwoordig gaat voetballen gepaard met het draaien van harde muziek waarin ik soms, als klassieke muziekliefhebber, ‘iets ouds van vroeger’ herken. Alles is al eens eerder uitgevonden en gedaan, denk ik dan.
Mijn ogen vallen dicht en ineens – zo gaat dat tegenwoordig al snel – ben ik vijfenvijftig jaar terug in de tijd. Ik wandel aan de hand van mijn vader door de Jordaan in Amsterdam. Hij moet bij iemand brieven afgeven. We zijn met de tram gekomen, een feestje vind ik dat. Op schoot bij papa, want ik ben nog klein en de stoelen zijn voor ouderen, zo vertelt hij. Het is hoogzomer. De ramen in de heel kleine huisjes staan wagenwijd open. “Luister,” zegt mijn vader. Achter ieder raam is wel iemand aan het zingen. “Herken je dit? Rigoletto!” De trieste opera met de akelige afloop, denk ik direct. “En hoor je dat? Die muziek komt uit La traviata.” “Mooi,” zeg ik. Om het gezang en de liederen goed in me op te kunnen nemen, ben ik langzamer gaan lopen. “Wonen hier alleen maar zangers en zangeressen?” vraag ik. Mijn vader grinnikt. “Dit is de Jordaan, kind. Hier kunnen alle mensen zingen, of ze doen gewoon alsof. Hier wonen uitsluitend operazangers.”
Zomer, de ramen open. Amsterdammers houden van zingen en muziek maken. In de eenvoudige buurt waar ik woon waaien overal flarden van volksliedjes over straat. Uit de woning boven die van ons schallen modernere klanken. En op zaterdagavond marcheert de fanfare voorbij, vaak als oefening voor een optreden, want waar kun je beter repeteren dan op straat? De kinderen lopen tot aan het eind van de wijk achter de muziek aan. Daarna rennen ze vrolijk zingend terug.
Opera, operette. Als er op televisie muziek wordt uitgezonden, mag ik langer opblijven. Na een operastuk kan ik niet slapen. Het verhaal eindigt altijd zo triest. Als ik een operette gezien heb, lig ik nog urenlang te genieten in mijn bedje. Luid zing ik alles op een kinderlijke manier na, totdat mijn ouders me uiteindelijk midden in de nacht de mond snoeren.
Ik lig volop in de zon en mijn hoofd gloeit. Echt zomer, denk ik. Als ik nu op warme dagen muziek hoor, herinner ik me altijd weer de opengeslagen ramen in de Jordaan tijdens die wandeling met mijn vader. Nadat we het pakje met brieven afgeleverd hadden, doken we een kroegje in. Ook daar klonken liedjes. “Een hassebassie, meneer?” vroeg de ober, de fles jenever al in de aanslag. “En voor de kleine een chocomelletje?” Zo ging dat toen. Nu luisteren jongelui naar hun eigentijdse muziek. Geen opera of operette, maar hiphop, rap, en andere trends. Soms herken ik een muzieklijn en hoor ik hoe bepaalde thema’s zich herhalen. Net als bij de oude klassieke stukken. De musicals van nu zijn te vergelijken met de opera’s en operettes van vroeger. Ze vertellen een verhaal, op muziek gezet, met zangers en zangeressen die ook nog acteren. Mooi.
Zomerse dagen, daar zit muziek in. Ik droom er heerlijk bij weg. Dan word ik wakker van een heel vreemd muziekje. Een snurkje… Oeps, dat was ikzelf!
Ina Wijnberg voelt een diepe liefde voor mensen en hun geschiedenis, en voor de magie die verborgen zit in het alledaagse. Als je door zulke ogen naar het leven kijkt en ook nog de gave van het woord hebt meegekregen, kan het niet anders of je schrijft het ene verhaal na het andere. En dat is wat Ina doet. Dit jaar verschenen rap na elkaar twee verhaaltjesboeken van haar hand: Dag mevrouw hartenkopje en Kunst en Krul. Daarnaast won zij de droomverhalenwedstrijd van uitgeverij aquaZZ met Het noorderlicht, een bloedstollend liefdesverhaal dat zich afspeelt tegen de achtergrond van een donkere, besneeuwde poolwereld, en dat te lezen is in de omnibus Droomverhalen.
Eenzelfde betrokkenheid bij mensen en hun leefwereld herkent Ina in 60plusEndus. Ina Wijnberg: “In Valérie vind ik een bezielde ondernemer die heel goed begrijpt wat de moderne 60plusser nodig heeft. Geweldig dat wij – want ja, ik behoor ook tot de doelgroep! – op haar site terechtkunnen voor een schat aan sympathieke activiteiten. Met mijn verhaaltjes draag ik van harte bij aan de positieve energie die 60plusEndus uitstraalt.”
