‘Als jij iets bedenkt, voer je het ook uit,’ merkte laatst een vriendin van mij op. ‘Je bedenkt, plant, gáát.’ Eh…ja. Wat moet je anders met een plan?

Soms leer je door een uitspraak van een ander jezelf beter kennen. Het voor mij vanzelfsprekende wordt bijzonder als iemand er woorden aan geeft. Door de ogen van een ander naar jezelf kijken brengt mij  – naast introspectie –  zelfkennis. Ook op de fiets word je wijzer, zeker als je in je eentje honderden kilometers aflegt en tijd genoeg hebt om verstandige en domme beslissingen te nemen.

Een paar weken geleden schreef ik over de aanschaf van mijn e-bike en de eerste fietstochten. Hoe ik begon met vallen en vervolgens 150 kilometer wegtrapte. Niet lang na het schrijven van die blog hoorde ik dat mijn lief een paar weken in Parijs aan een opdracht zou gaan werken. ‘Dan kom ik op de fiets naar je toe,’ flapte ik eruit.
Zoals gezegd is zeggen doen. Ik kocht een eenpersoonstentje van 1,5 kilo, een slaapzak van 1300 gram en een matje van tien centimeter dikte. Ik schafte nog wat andere hoogstnoodzakelijke, lichte zaken voor onderweg aan, propte het in twee fietstassen en huppakee, trappen maar.
Alles wat een mens nodig heeft in twee fietstassen, hoe rijk en vrij kun je zijn.

Al fietsend kreeg ik meer inzicht in mezelf. Hoewel ik 62 ben, ben ik niet ‘af’, gelukkig niet.
De Franse filosoof Foucault beschouwt het leven een kunstwerk. ‘Het kunstwerk dat het leven is, moet je steeds herscheppen,’ zegt hij. Openheid en vitaliteit noemt hij daarbij essentieel.
Zo ervaar ik het ook. Ik zie het leven als een schilderij dat nooit klaar is, waar altijd meer of minder contour of kleur, een hogere of lagere horizon, abstractie of realiteit in aangebracht kan worden. Een kunstwerk waar we altijd aan blijven werken, hoe ver we op ons levenspad ook kruipen, wandelen, fietsen, achter een rollator lopen. Niet voor niets spreken we van ‘levenskunst’.
Leven is leren, en leren is leven. Ik stoot nog steeds bij tijd en wijlen mijn neus en word vanzelf grijzer en door schade en schande wijzer.

Zo had ik onderweg naar een overnachting in Frankrijk nog maar één streepje op de accu van mijn e-bike over. Ik had het adres van de camping op de fietsnavigator ingetypt en toen ik er een paar kilometer van verwijderd dacht te zijn, zette ik de stand van de motor lekker op de turbo. Met de wind door mijn haren zoefde ik door het landschap, hard, harder, hardst, jihoe!
Aan mijn euforie kwam een einde toen ik in the middle of nowhere met een lege accu kwam te staan. Ik had niet het adres van de camping ingetypt, maar alleen de straatnaam, en de weg bleek héél lang te zijn. Zuchtend en steunend moest ik toen mijn bepakte e-bike met zware accu een twee kilometer lange heuvel op te duwen, jihoe. Het voelde alsof er een stoet kinderen op rolschaatsen aan mijn bagagedrager hing.

De les die ik op dat moment leerde?
“Jihoe niet te vroeg.”
“Turbo eindigt traag zonder verstandige bestuurder.”
“Duwend wordt het leven zwaarder.”
De tegeltjesteksten fladderden in mijn inmiddels murwe hersenpan rond en beten in mijn gespierde kuiten.

Inmiddels ben ik na een lange tocht in Parijs aangekomen en woon ik tijdelijk in het gezellige Quartier Latin, een kunstenaarsbuurt vol gezellige cafeetjes, terrasjes en galeries. ’s ochtends schrijf ik aan mijn thriller, ’s middags verken ik in mijn eentje de stad en de avonden zijn voor mijn lief en mij. Over de reis die ik heb afgelegd, mag ik best even opscheppen. In acht dagen heb ik 821 kilometer gereden. Ik fietste door prachtige landschappen, langs zonnebloemvelden en hobbelend over de klinkers van middeleeuwse dorpjes.
Was het altijd leuk? Nee. Ik vervloekte mijn onuitstaanbare daadkracht toen ik de hele dag in de regen heuvelopwaarts moest fietsen, en ik ook weer in de regen mijn eenpersoonstentje – niet meer dan een soort sarcofaag – af moest breken.
Was het vaak leuk? Ja, enorm. Ik heb Zuid-Holland, Zeeland, België en Frankrijk op de fiets op een andere manier leren kennen.
En mezelf natuurlijk.

Hetty Kleinloog
Juli 2020