Voor de bloemenwinkel, pal in de zon, staat een armetierige hortensia te verpieteren. Ik besluit haar te kopen. “Deze hortensia staat veel te droog,” zeg ik tegen de bloemist die ik al zoveel jaar ken. ‘’Mevrouw,” geeft de man als antwoord, “het zijn net jonge knullen van achttien. Ze drinken tegen de klippen op, je kunt ze net zo goed direct onder een bierpomp hangen. Met deze plant is het precies hetzelfde. Ik giet de waterschotel vol en een kwartiertje later is alles op. Dat kan ik niet bijhouden, hoor.”
Ik reken de plant af. ‘Pluimhortensia’, vermeldt het kaartje. Hortensia’s ken ik wel, maar die ‘pluim’ is nieuw voor mij. We zullen eens zien. Thuisgekomen zet ik haar buiten in de bloembak en verwen ik haar flink. Inderdaad, ze is dorstig, ze drinkt alsof haar leven ervan afhangt. Als een jongeling die maar niet genoeg van het koele pils kan krijgen. In de dagen erna blijf ik haar rijkelijk van water voorzien. Ze groeit als kool en doet het goed.
Het jaar erop schrik ik. Mijn kleine plantje wordt ineens veel groter dan de andere hortensia’s. Hoe kan dat nu? Het komt vast door mijn goede zorgen. De jongeling groeit me boven het hoofd. Bij die uitdrukking denk ik aan mijn kleine moedertje van één meter vierenzestig. Al haar kinderen torenden minstens anderhalve kop boven haar uit. “Jullie groeien me boven het hoofd,” klaagde ze. Voor mijn broers was er niets leuker dan hun dappere moeder liefdevol op haar hoofdje te tikken om het grote verschil nog eens extra te benadrukken.
De tuinmannen komen langs. Ze kijken me bestraffend aan. “Mevrouw, deze moet u snel in de border zetten. Dat is een pluimhortensia, die kan heel hoog worden.” Hortensia, hortensia, ik heb ze alleen die laag bij de grond bloeien, heb nog nooit zo’n joekel gezien. Deze wordt inderdaad echt te groot voor de kleine bak. Ik pak de schep en even later staat Madame Pluim in de tuin onder een enorme boom, waar ze voor pracht en praal zorgt.
En ik maar denken, omdat ze het zo goed deed, dat ik groene vingers had. Mooi niet. Het is gewoon een plant die me binnenkort boven het hoofd groeit om mij brutaal op mijn kopje te tikken. Goed dat ze haar eigen plekje nu heeft, net als jongelui die flink boven je uitsteken. De deur uit, met die groters. Hup, de volle grond in.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Ina Wijnberg heeft er een handje van om wijsheden te ontdekken in het alledaagse. Op haar fietsje koerst ze door de buurt en komt ze in allerlei markante situaties terecht. In haar bundel ‘Dag mevrouw Hartenkopje’ volgen ontroerende, komische en diepzinnige vertelsels elkaar in rap tempo op. Veel inspiratie put Ina uit de dertig jaar dat ze haar praktijk Het Luisterend Oor voerde. Ze vertelt niet letterlijk de verhalen van cliënten, maar verwoordt wel de wijze lessen die ze van hen leerde. In september 2017 komt er een vervolg met de bundel ‘Kunst en Krul’. Daarnaast werkt ze aan een zelfhulpboek vol tekeningen en teksten die aan het denken zetten, maar waarmee ze ook een glimlach uitlokt. Want Ina houdt van een vette knipoog, naar anderen en naar zichzelf.
Over de samenwerking met 60plusEndus zegt Ina het volgende: “In Valérie vind ik een betrokken onderneemster die heel goed begrijpt wat de moderne 60plusser nodig heeft. Geweldig dat wij – want ja, ik behoor tot de doelgroep! – op haar site terecht kunnen voor een overvloed aan inspirerende activiteiten. Met mijn verhaaltjes draag ik van harte bij aan de positieve energie die 60plusEndus uitstraalt”.
